سامثینگ این د وی

می‌بینم که نشسته روی چمن‌ها، لیوانِ کاغدیِ چای به دست و جزوه‌های درس پخش برچمن‌های پرپشت و نامرتب، تکیه داده بر درختِ نه‌چندان قدیمی و بزرگ حیاط، لیوان چای را تکان تکان می‌دهد و می‌چرخاند تا پرتوی نورِ زردِ جادوئی جابه‌جا شود و تا تهِ لیوان را روشن کند.

چایِ پررنگ را با دو قند می خورد و سعی می‌کند صفحه‌ی کتاب را گم نکند و متمرکز باقی بماند.

باریکه‌ی نوری از میان برگ‌های تازه‌ی درخت یک چشم و موهای بیرون زده از روسری‌ش را روشن کرده است.

What am I to do with all this silence?

نزدیک‌ترش می‌نشینم و سعی می‌کنم از پوستِ نفوذناپذیرِ گرم و نرمش بگذرم تا به آن هسته‌ی وجودی‌ای که زنده نگاهش می‌دارد دست بزنم.
شاید هسته‌ای وجود نداشته باشد، یا هسته‌ی زندگی سازش را کسی کَنده و باخود حمل می‌کند به سرزمین‌های آبی‌تری، شاید هم دربه در در خیابان‌های کدرِ از نورِ کورکننده‌ی خورشید می‌چرخد و دنبالِ ردی، بویی از هسته‌اش می‌گردد.

یا که مسیحِ نجات‌بخشی از میانِ ابرها بیرون خواهد آمد و دستش را خواهد گرفت و هر دو به آسمان خواهند رفت.

پ.ن. نگارنده هیچ ادعایی مبتنی بر جفنگ‌ نبودن نوشته‌هایش ندارد، اما معتقد است افراد باید داری حدِ نازلی از فهم و شعور باشند تا هر آنچه را که نمی‌فهمند، جفنگ نخوانند.

در شُل‌کردن

-تمام شُد.

به همین ادبیات.

این را سِند می‌کنم و پشتِ چشم‌هایم گرم می‌شود، هرچه تلاش می‌کنم که اینطور در ملاء عام اشک نریزم تصویرِ ساکت و بهت زده‌شان تارتر می‌شود.

راندِ دوم، جشنواره‌ی غذا، ساندویچ‌هایی خریدم که بهشان خلال دندان فرو کردند و توی خلال دندان هویج و خیار شبیه گل.

ازم عکس می‌گیرد در حالی که خندان گُل می‌خورم.

لِیتر

نشسته‌ایم حیاطِ  پُشتی، کلاه بافتنی‌م رو کشیدم روی چشمام. 

حسِ کسی‌رو دارم که سیل زندگی شو برده و زیرِ آوار ساخته‌های خودش گیر کرده، در محاصره آدم‌هایی که با کس‌شعر گفتن سعی می‌کنن دستمو بگیرن و منو بکشن بیرون-تا خفه نشدم-.

لیتر

درِ خانه باز می‌شود و کیفم را روی مبل می‌اندازم، انقدر شوخی می‌کنم که گندِ همه چی درمی‌آید، راندِ سومِ اشک و زاری.

تلاش می‌کنم که تیکه تیکه‌ی شخصیتمو از این‌ور و اون‌ور جمع کنم. انگار که دینامیت ترکیده باشه توی دستم.

گم و گور و غافل، حسی بسیار شبیه روزی که دستِ مادرمو ول کردم و اشک‌ریزان به دنبالِ رنگِ کرمِ مانتوش می‌گشتم.

لیتر

حسابِ اشک و زاری‌ها از دستم خارج می‌شه.

بالاخره شُل می‌کنم و لذت می‌برم ازین همه بگائی.

 پ.ن. آی دنت ریلی گیو ا شیت اباوت انی اپینینز.

پ.ن.۲ ادامه‌ی تهوع نیست.

درلحظه(تهوع V)

انگشت می‌کشم بر رگ‌های بیرون زده اش، بر چند تارِ موی پراکنده‌ی روی انگشتانِ بلندش. دست می‌کشم بر لاله‌های گوش‌هایش، بر پلک‌های کبودش که آن گوی‌های سفید و سیاه عجیب را پنهان می‌کنند، بر استخوان‌های‌ دنده‌‌ی پنهان زیر پوست و موهای قهوه‌ای کم‌پشتِ سینه‌اش، بر چین‌‌خوردگی‌های ظریفِ افتاده بر پشت آرنجش در اثر فشارِ دستِ بر زیرِ سرش.
انگار که نابینای ناشنوایی می‌خواهد بیشترین خاطرات را ثبت کند از یک بدن.
چشمانش را بسته بود و گوشش از صدای موسیقی پر بود. من هم آنقدر پر بودم که تا ساعت‌ها می‌توانستم بدون آنکه چیزی بگویم، یا چیزی بشنوم تک تکِ نیاز‌هایش را و نیاز‌هایم را حدس بزنم و راضی کنم.
دست می‌کشید بر موهای بلند و نرمِ سرم، بر لاله‌ی گوش و بر انحنای داخلیِ آرنجم. لبخندم را می‌بوسید و قلبم را تند‌تر به پمپاژ خون وا می‌داشت.
و چه می‌توانستم بگویم؟ یا چه می‌توانستم بخواهم؟ یا چه می‌توانستم به یاد بسپارم؟
هر خاطره‌ای از آن شب در مهی غلیظ فرورفته است، انگار که شناگری درون استخری از شیر.
توبی‌کانتینیود*

فراموشی(تهوع IV)

"د وان دت سَتیسفایز می"

تکیه داده بر پشتی قرمزِ خاک‌گرفته، خیر بر حرکتِ ابرهای پشت پنجره، در حال تلاش برای پیدا کردن شکلی که شبیه چیزی باشد.

دست‌هام رو بر پرزِ موکت‌ها می‌کشم و از گیرکردنِ آنها به پوستِ خشکِ خراشیده‌ام لذت می‌برم. دست راستم را بالا می‌برم و گوشه‌ی ناصاف ناخنم را می‌جوم. در راه بازگشت دستم به روی پاها به ساعتم نگاه می‌کنم و با حالت نمایشی می‌گویم:"پوووف." انگار که کسی جز خودم می‌تواند آنجا تماشایم کند. 

به خانه برمی‌گردد. انگار که در ظهر تابستان از سایه بانِ خنک به آفتاب‌تابنده‌ترین نقطه ی زمین رفته باشی.

صورتِ سفید بی‌رنگِ در محاصره‌ی قطره‌های عرق،دست‌های بلند با رگ‌های بیرون زده و زخم‌های سفید و صورتی‌ رویشان.
"تو بال و پر گرفتی به چیدنِ ستاره"
-چقدر گرم شده، وااای، مُردم امروز.
+امتحان چطور بود؟
-مزخرف. 
+اون پسره چه خبر؟
-گایید منو!
+عه؟
-نه بابا، به صورت استعاری.
+هان. می‌خندم و ۳۲ تا دندان سفیدم را به رخش می‌کشم. با نفرت و بی‌اعتنایی در چشمانم زل می‌زند و نگاهش را برمی‌گرداند. 
-باید تمیز کنیم این سگدونی رو.
+سکوت.
کیفش را کنار در می‌اندازد و دراز می‌کشد روی موکت قهوه‌ای، به سختی بدنش را می‌کشد و زیر سیگاری را از چند متر آنطرف‌تر به خود نزدیک می‌کند، سیگاری می‌گیراند و با آرامش توی هوا فوت می‌کند. خیره بر اشکال نامفهوم دودِ در هوا می‌گویم:"سعید زنگ زد."
-خب؟
+سکوت.
-جوابشم دادی؟
+سکوت.
-دادی، نه؟
+سکوت.
-خاک بر سر آشغالت کنن، آدم نمی شی.
+اون دلیلِ هیچی نبود. هیچی تقصیر اون نبود. با صدای عصبیِ لرزان.
دیگر چیزی باقی نمی‌ماند مگر اینکه مرا تحقیر کند و من تحسینش کنم، انقدر به این شیوه‌ی زندگی خو کرده‌ ام که انگار از اولی که جهان جهان بوده هرچه دیگران گفته‌اند تایید کرده ام و تا بوده ام، بوده ام که امثال او برای بالابردن عزتِ نفس لجن‌گرفته‌ی خودشان هر لحظه شخصیتم را به گُه بکشند.
از هیچ تکه‌ای ازین وضعیت ناراضی نیستم، نه اینکه این فاحشه‌ی خانه‌زادی را که ساخته‌ام دوست داشته باشم، یا لحظه‌ای بتوانم بی آنکه به کیفیت لبخند‌هایش فکر کنم بخندم، و نه اینکه بی‌حس شده‌ام و دیگر هیچ چیزی به تخمم هم نیست، اینکه هیچ کس بیشتر از من لیاقت چنین تحقیری را ندارد.
آنقَدَر در لحظه زندگی می‌کنم که ماتحتِ جهان را پاره کرده‌ام. آنقدر که چند دقیقه‌ی قبل را به سختی به یاد می‌آورم، چه برسد به اهمیت دادن به آن‌ها.
*توبی‌کانتینیود

در حقارت(تهوع III)

"د وان دت آی کام تو بی لیوینگ ویت"

پیچیده در میان  حوله‌های سفید، موهای خیسِ  مجعدِ مشکی چسبیده به پیشانی و گردن و گونه‌ها، قطره‌های آب که تند‌تند روی پوست حرکت می‌کنن، به دیگر قطرات می‌پیوندن و از روی نوک بینی یا سر آرنج بر کف خاک گرفته‌ی اتاق می‌چکن. پوست سفیدِ درخشان و چشمان درخشانِ سبز در محاصره‌ی لشکر مژه‌های خیس.

-هزار بار بهت گفتم قبل از اینکه بیای بیرون خشک کن تنتو.

+ببخشید، نفسم گرفته بود، چشام یه لحظه سیاهی رفت.

-خو چیکار می‌کردی یه ساعت اونتو؟

+خیلی کثیف بودم.

-بسکه شلخته و نامرتبی.

دست بر ابرو‌های پرپشت نامرتبش می‌کشه و دو قطره آب خنک از گوشه‌ی ابرو‌ها روی گونه‌ها جاری می‌شه: گفتم که، ببخشید.

-نهار خوردی؟

+نه، بذار لباس بپوشم می‌رم یه چیزی حاضر می‌کنم.

اینکه اینطور ملایمت و صبوری نشون می‌ده بیشتر به معنای واقعی کلمه دیوانه‌م می‌کنه. انگار که اون کله‌ی لعنتی بدون نقصش از مومی درست شده که هرچی، هرچی بهش بگی شکل می‌گیره و به کندی می‌پذیره. دلم می‌خواست مشت بکوبم تو سر و صورت و سینه‌شو بهش بگم که عوضی، ناراحت شو، عصبانی شو.

مث بچه گربه‌ای که هر تحقیری رو واسه یه تیکه گوش به جون و به دل می‌پذیره

انگار که درد فنا و پیری کل بشرتوی سلول‌های جوونش فرموله و نگه‌داری می‌کنه.

یه تی‌شرتِ سفیدِ ظریف می‌کشه به تنش و موهاشو با حوله می‌پیچه بالای سرش.

خرامان می‌ره سمت آشپزخونه، پرده‌هارو باز می‌کنه و چراغارو خاموش.

راه رفتنش انگار که بید مجنون توی عصر تابستون، انگار که توی ۱۰۰۰۰ سال عمری که از خدا گرفته هرگز عجله نداشته، انگار که پر سرخِ پرنده‌ای توی اتاق دربسته.

آه بلندی می‌کشم و کیفمو کف زمین خالی می‌کنم: یه پاکت نصفه‌ی کنت‌پاور، خرده بیسکوئیت، برگه‌های عابر بانک و رسیدای سوپری و رستوران، یه دستبند سبز-بنفش، چندتا گیره‌سر و کشِ‌سر، دو فندک خراب و یه فندک سالم، لیپتون پاره‌شده و ۱۲،۰۰۰تومن پول.

-پولمون ته کشیده باز، کونم پاره شد از بس صرفه‌جویی کردم و تو ولخرجی.

+سکوت

-چی داری درست می‌کنی؟

+املت، دوست داری؟

-آره، فلفل سیاه یادت نره، پوست گوجه‌هارم خوب بکن.

+باشه.

-توکه از فلفل بدت می‌اومد؟

+مهم نیست.

-مهمه.

+نریزم یعنی؟

-نه، بریز.

+باشه.

+ از شنبه می‌خوام برم سرکار.

-کجا؟ پیشِ کی؟

+مطبِ یکی، منشی می‌خوان، پدرِ دوستم معرفی کرده.

-دوستم داری تو مگه؟

+از بچه‌های دبیرستانه.

-لازم نکرده، توی خر ناشی مگه می‌تونی منشی‌گری کنی؟ اینا می‌خوان ازت سوءاستفاده کنن. می‌کننت و یه لقد می‌زنن در کونت بیرونت می‌کنن.

+باشه.

-عن آدمو در می‌آری یعنی، چیزی جز باشه بلدی بگی؟

+سکوت.

-غذا چی شد؟

می‌بینم که چشماش هی کدر‌تر می‌شه. اشک گوشه‌ی چشماش جمع می‌شه، اما گریه نمی‌کنه.

+حاضره. ماهیتابه رو روی چندتا روزنامه می‌ذاره، میره با چندتا قاشق و لیوان و نون می‌شینه کنار روزنامه‌ها.

کمی املت تند رو با باقی‌مونده‌ی بغضش لقمه می‌گیره و به سختی می جوه.

*توبی‌کانتینیود

در تهوع II

"د وان دت آی کنت استند"

ماشین بیشتر تکون می‌خوره و من محو چیزای بامزه‌ی فلزی چسبیده به در و دیوار پیکان کهنه، همراهش تکون می‌خورم.

راننده از بازشدن قفل در پشتی غر می زنه و خطاب به آخوندِ نشسته پشت سر من می‌گه:"عجب روزگاری شده ها." از کلیشه ای بودن فضا و حرف‌ها لذت می‌برم و لبخند به لب از خوشگل‌ترین ماشینی که تاحالا دیدم پیاده می‌شم، باد می‌خوره تو موهام و روسری‌مو تقریبا از سرم می‌کنه، در حالی که روسری‌مو به زور نگه می‌دارم کلید می‌ندازم و وارد فضای گه‌گرفته‌ی خونه می‌شم. نشسته پای لپتاپ، باز توی اون محیط تهوع‌آور وقت تلف‌کن چرت و پرت می‌نویسه.

طبعا تنها و نخستین واکنشم ریدن بهشه، جوری که نتونه تا چند روز بلند شه از جاش.

دلم به حال تار موی چسبیده به پیشونیش و پیرنِ مشکیِ خیس از عرقش می‌سوزه. انگار که ده هزار سال توی گرمای طاقت‌فرسا دنبال سراب دوئیده باشه و به آب نرسیده باشه. بوی تند عرق خونه رو گرفته، انگار که صد تا مرد حموم‌ندیده مدت‌ها تو سایه‌ش خوابیده باشن.

-گرمته؟

-آره، خیلی.

-چرا کولر روشن نکردی؟

-حوصله نداشتم.

-خاک تو سرِ نفهمت کنن. پاشو برو حموم، بویِ گُه خونه رو گرفته.

-باشه.

راه می‌افته که بره سمت حموم. باز دلم به حالش می‌سوزه.

-چقدر خری تو آخه، یه خورده آدمیت نشون بده از خودت، اَه، حال آدمو بهم می‌زنی.

که می‌شه کسی رو تحقیر کرد و باهاش موند. مثل حس علاقه به پوسته‌ی زخمی که هی انگولکش می‌کنی و بازم نمی‌کنیش چون از لمسش خوشت می‌آد.

می‌آد می‌شینه بغل دستم و می‌گه:"دانشگاه چطور بود؟"

با این فکر که چقدر نمی‌تونم تو چشماش نگاه کنم جواب می‌دم"مث همیشه، تخمی."

لبخند می‌زنه و پیرنشو می‌کنه می‌ندازه دم در حموم. یه لحظه چشمم به استخوان ترقوه‌ی بی‌نظیرش و مهره‌های بیرون زده ی کمرش می‌افته، نور قرمز-طلائی غروب روی پرز‌های کمرش، انگار که خطی از شمال تا جنوب.

سرمو برمی‌گردونم.

*تو بی کانتینیود

در تهوع

به دیوار تکیه می‌دهد و دست به چتری‌هایش گوشه‌ی اتاق بالا می‌آورد، در حالی که سعی می‌کنم که قیافه‌شو نبینم می‌رم طرفشو پیشونیشو محکم می‌گیرم که مغزشو تیکه تیکه بالا نیاره.

وقتی که بالا آوردنش تموم می‌شه، خونه بوی لجن گرفته، بوی صد سال زندگی پوسیده، بوی همه‌ی کثافتی که روز به به روز بیشتر سر تاپای جفتمونو می‌گیره.

می‌پرسم چه مرگت شده باز؟

چیزی نمی‌گه و کنار کثافتا می‌شینه و یه نخ سیگار روشن می‌کنه، با یه حالتی که مگه تخمتم هست؟

تپش قلبم شدید‌تر می‌شه وقتی نگاهش می‌کنم که اونطورفلاکت‌زده وسط کثافتا نشسته و سیگار می‌کشه. با تموم ذهنم سعی می‌کنم نادیده‌ش بگیرم. نمی‌تونم.

مغزم دستمو پس می‌زنه و با این تصویر خودارضایی می‌کنه.

  سعی می‌کنم فکرمو جمع کنم، جوری وسط همه‌چیز پخش شده که انگار چندتا تار مو، وسط باد شدید و گرم تابستون.

صدسال عقده و غم بگائی.

صد سال.

می‌رم سمت اجاق که زیر کتری رو روشن کنم، هیچ چیز مث چایی پتانسیل درست کردن همه چیز رو نداره.

"All my friends now try to save me, what a joke, what a joke"

بعد می‌شینه و کتاب می‌خونه، انقدر متمرکز که انگار فرورفته تو یه کره ی نامرئی محکم که تصویر اطراف و تار می‌کنه و صدای اطراف رو محو.

(به اندازه‌ی یه عمر.

یک عمر تمام.)

تو بی کانتینیود*