The Answer

من فکر میکنم که دم خوش باشی ٬ زندگی در لحظه جواب است
همچنین بلند پروازی برای به حقیقت رساندن رویاها
ولــــــــــــــــــــــی

انتخاب
انتخاب همیشه هست

---

ما انتخاب میکنیم که یک آدم عادی نباشیم و نویسنده یا موزیسین یا نقاش و هنرمند باشیم.

که کارمند بانک٬حسابدار ٬لوله پاک کن٬برقکار باشیم. یا معتادِ به دنبال مواد آزاردهنده ی خانواده هامون

---

بدبختانه انتخاب شامل رویا ها هم میشود

پ.ن. من هیچ ایده ای ندارم که  در کل جبر حاکم است یا نه- از فلسفه هم خیلی خوشم نمیاد 

پ.ن. ۲  این درباره ی طبقات اجتماعی و ... هم حاکم است 

من اعتراف میکنم که هیچ نمیدانم و یه احمقم- پس هیـــــــــــــچ اعتراضی وارد نیست

در رویا ها و مرگ اسرار آمیزشان

مشکل معاشرت با و خواندن کتاب های آدم های بزرگتر این است که بیشتر آنها راه تو را قبلا رفته اند

خوب میدانند که با گذشت زمان چه بلایی سر رویاها و آرزوهای آدم می آید

آرزوهای قشنگ و رویاهای بلند پروازانه

زندگی در جنگل٬سفر های طولانی و بی مقصد٬عاشق شدن

روزها میگذرند و ما هیچکاری نمیکنیم و ده سال بعد«چی فکر میکردیم چی شد»کلیشه ی کاملا تجربه شده ی ماست

میفهمیم که سی چهل ساله ایم

دیگر زیبا و خوش هیکل نیستیم

تنهای تنهاییم

دیگر آرزویی نداریم

برای ذره ذره آرامش میجنگیم 

و دیگر کسی به فکر «در لحظه زندگی کنیم نیست» ـ

living is easy with eyes closed

تــــنهایی

اگر بخواهییم در باب تنهایی حرف بزنیم باید به عصر جمعه اشاره کنیم

عصر جمعه زمانی است ...
که ....خب

آدم فیسبوک را ریفرش میکند همش حدود از صبح تا شب

دو سیزن «چگونه مادرتان را ملاقات کردم »میبیند

نا امید میشود ...

...

نا امید میشود

.

.

.

نا امیدِ نا امید ِ نا    امیـ د

همه چیز ا ی جدی و شوخی آدم بعد از مدت کوتاهی انقدر کلیشه ای میشه که آدم حالش از همه چی بهم میخوره

اینجوری که آدم میمیره برای اینکه یه تئاتر خوب٬ یه کتاب واقععا خوب مثل «منِ او » یا يه آهنگ خیلی خوب مثل«کاش اینجا بودی» پینک فلوید

و اینجوریه که آدم کلمات کتابها رو حفظ میشه و هنوز میخونه و ثانیه به ثانیه آهنگارو میشنوه وبازم گوش میده

و اینجوریه که چیزای خوبی که آدم باهاش زمستونا رو سر کنه بور میشن/رنگشون میپره و نخ نما میشن

حقیقت اینه که «

آدما میمیرین و خوشبخت نیستن
نیستند
پ.ن. ۱ از ته دل-خیلی غمگینانه